Umudun Peşinden

Öncesi

Beceriksizlğinin hayatını her daim etkilediğini bilmiyor muydun sanki? Hiç birşeyin olmasını umduğun gibi gitmediğini? Gitmeyeceğini? Kaç defadan sonra anlarsın bunu peki? Tuttuduğunu sandığın dalların, ufacık tatlı bir meltemle bile savrulacak kadar ince olduğunu farketmemiş gibi yapmaktan, her seferinde yeniden... Yeniden o dalların kırılmasına sebep olmaktan farklı bir şey yapamadığını anlamadığın... ve daha pek çok şeyi anlamamakta direndiğin gibi. Kabul et artık.

Olmuyor be aptal, olmuyor işte! Neden bunca zorlama. Yerin belli değil mi senin? Neden deniyorsun sıçramayı? Neden her kopan dalla, birer senin öldüğünü, umutlarının omuzlarına daha çok abanır olduğu kabul etmiyorsun.

Her basamaktan çığlaklarla düşerken, yara bere içinde ki bacaklarını gövdene çekip, hastalıklılar gibi ağladığını nasıl unutuyorsun da baştan başlıyorsun herşeye? Kendinle, kendine yeminler edebilmek için saatler geçirip, bir daha ki sefere ya farklı olursa diye diye kandırabiliyorsun kendini...

Şimdi

Aptalsın sen. Kocaman bir aptal! Bu son uyarım. Bir dahakinde bende olmayacağım. Bırak artık kendine zarar vermeyi ve in şurdan. Kiminle konuşuyorum ben!? Lütfen. Lütfen dur. Sana bişey olmasına dayanamayacağımı bildiğin için yapıyorsun bunu değil mi?

Ve Sonrası

Aç gözlerini! Derhal aç dedim. Kalbin… Kalbin atmıyor. Ve… ve bu kez ağlamıyorsun. Neden? Neden aptal adam, neden?

Ve Dediler ki

Aptaldı. Aptal ve hep boşa kürek çekerdi. Kimsede sevmezdi zaten köpeğinden başka. Aklı fikri gitmekteydi. Aşınca bu eski meşeyle beyaz çitleri, orda beni sevecek birileri var diyordu soranlara. Ama gördünüz işte sonunu. Şimdi yalnızca sefil köpeğinin başında beklediği bir ölü!