Sapanlı Süvariler

     Hayatımızı izlediğimiz ilk gün, evet ben yaşlandım diyebiliriz. Ölmeden önce geçen o film şeridi ise kısa filmcilere ve yaşlanmadan ölenlere has bir bonus. Sallanan sandalyenize oturduğunuzda ( Nedense yaşlılık ile ilgili hep bağdaştırırım bunu) izlemekten zevk alıyorsanız bazı şeyleri doğru ve doygunluk ile yapmışsınız demektir. Korku her insanda vardır. Bilmediği korkutur insanı ama ölüme doğru gittikçe dizleriniz titriyorsa ve hayata yüzünüze bir gülücük bırakacak kadar değer katmadıysanız, Hoş çakalın.Bir Tanrı ve onun yarattığı cennet ve cehennem olmasına gerek yok. Bilimsel bir gerçektir. Beyin ölmeden önceki son karesini tekrar eder.?! Sinirsel faaliyetlerini kaybetmiş bir hücre yapısı nasıl olur da tekrar edebilir? Neyse ergen soruları sormak değil amacım. Kısaca ölüm bir kapıdan geçiştir.      (Stand Up Guys filminden Al Pacino'nun, Noah Haidle'nin kelimelerini dile getirdiği sahneden) "İnsan iki kere ölür, birincisi ilk öldüğü zaman, ikincisi bu dünya üzeri

Nedir ki sanat dediğin? İki çivi bir tahtadır bazen, kağıda damlayan mürekkeptir, yazısız; ya da rastgele basılmış deklanşördür. Güzeli sergilemektense güzeli varetmektir sanat. Çünkü güzel sanatın kendisidir. Tutar güzeli resmedersen ya da kaleme alırsan ya da herhangi bir şekilde ifade edersen, güzeli kopyalarsın sadece. Oysa görünenden ziyade bir duyguyu ifade biçimidir sanat dediğin. Anlamak için onu yaratanın hislerini çözmeye çalışırsın, bir portreye bakmak ve netliğini tartışmak, teknik öğelerini açığa vurmak değildir anlayabilmek. Eseri anlamak, yaratıcısının oluştururken ki hissiyatına ulaşabilmektir. Öyle hissetmektir. Bir lirik şiirde o toprağın kokusuna kadar tatmaktır anlayabilmek, "Güneşin sarısı" diyorsa şair; güneşin sarısındaki coşkudur, heyecandır anlattığı, sıcağın verdiği huzurdur hatta sarının hüznü ve azaptır. En ucudur duygunun. Sarının bir tonu değildir yani. Ya da bir fotoğrafla anlatıyorsa yatay-dikey keskin çizgilerin hapishanesi ya da süperno