VEDA

  İki dünya varmış..İki dünyayı  ortada bir yerlerde yaşamak varmış...Kaçınılmaz arafların kahramanı sen esas kızı ben olacakmışım sevgili. ...Sen gittin ben kalmış göründüm hep o araf'ta...Sen haindin ben biçare..Senin adın yanlış benim ki yalnızdı bundan kelli...

   Senler, benler, bizler dolaştı  zamanlarca dillerde..Diller tutuldu çok zaman, gelmedi ahlar vahlar ...Dile gelemediler...Dillere böyle mi düşmeliydik sevgili...Bir hikaye daha yarım bırakılmak için fazla değil miydi aşk'a inananlara...Kelimelerin sonu yok, anlamı yok, eski anlamında değil hiç biri,,ya da artık eski etkisinde değiller..Kelimlerim yok artık..paramparçalar...Her hecesi başka anlamlara yüklenip başka zamanlara saklandı dilimde...

    İki dünya varmış sevgili...Adına sevgili deme güzelliğinin dahi arındıramadığı günahlarla işlenmiş iki dünya..Hangi araftan bakarsan bak hiçbir şeyin aynı görünmediği...Bir ucunda sen ki ,benim artık diğer ucunda duracak dermanımın olmadığı...İki ayrı dünyanın tek insanı değiliz artık...İki ayrı dünyanın tek taraflı namusuyum ben sense kaybettiğin insanlığınla hiç bir dünyanın kabul göstermeyeceği lekesi...Hangi arafta saklıyım seni her şeye rağmen en sevgili...Hangi okyanusa atıyım..Hangi duayı üfliyim ruhuna...Hangi şehrin yakamozunda aforoz ediyim seni  tüm hakedişlerinle...Keza hiç bir yastıktan alınmayacak intikamın yaşlarla...Hiç bir tebessüm sahte olmayacak, hiç bir vakit takılı kalmayacak en güzel anları ertelemek adına...Her şey  sen gibi olacak artık...
Sen kadar yok, sen kadar uzak sen kadar kalmayacak... Adın  sızlatmayacak artık araftaki yüreği, yükünü bırak git en sevgili...Yalnız  bir koku var bana kalacak olan...Bir ölü bedenininden içe çekişte hiç unutulmayan koku vardır ya...Ondan farksız...Son kez içime çektiğim kokun...

   Bir kokun...bin ah işit benden...Olmayan kelimelerimle...Pişman da olma artık sevgili..Ben oldum ikimizin yerine..Çok çok...Ellerim artık gitmeyecek telefonlara bana söz...Bana söz sesinin rengini,pijamalarının desenini, odanın perdelerini, uykudan uyanışındaki mahmurluğunu, ikinci ayak parmağının diğerinden uzun duruşunu ama en çok son Ankara yolculuğunu unutacağım bana söz...Sana verilecek bir söz yok sevgili..kalmadı..ne önemi ne sende gereği....

    Gebeydim...En mahçup babanın en acı çocuğunu doğurdum bu gece sevgili...Çektiğim hiç bir sancıda elimi tutamadın ya bana kattığın acıyı yalnız doğurdum ...Büyütme sırası artık senin...Baktıkça beni hatırla..Kaldı ki Acımın velayetini sana bırakıyorum sevgili...

    Bu gece yükümü attım en sevgili...Arındım...Git artık sevgili..Bu defa gerçekten git..Acımı da al git...Benim sularım bile aklamaz zira seni...Git sevgili git...Uğurlar ola....

                                                                                                        LOCA...