KUKLA

  Biliyorum bir gün gelecek ve zaman aşımına uğrayacak bu ihanet davası. Bir tarafın diri diri yanışını zaman yok sayacak akıllarda. Bize erkeğinin orospusu olmak  diye bir şereften bahsederlerdi bir zamanlar büyüklerimiz. Bilirdim anlamını, mecazını yaşatırdım. Peki bir orospunun erkeği olmak nasıl bir şey? Aradaki farkı idrak edebilseydin zaten ne sen bu yazıların çirkini, ne ben  bu kalemin nefreti olurdum değil mi? Kimse kimseyi adam etmez bu dünyada. Bunu gördük de  adam gibi görünenin şeklinin, benliğinin promosyon karakter misali nasıl çabuk tüketildiğine aklımız eremedi. Sana susan dillerim kopsun, sana nefretimi bu denli güzel anlatan ellerim kırılsın, senin uğruna atan yüreğim taş olsun emi…

   Bir zamanlar tüm özgünlüğüm ile varoluşuna duyduğum sevgi ve serbest bırakmak olarak adlandırılan saygım ile tutunamadığın gerçek hayatın; seni iki elmacık kemiklinin ellerinde kukla yaparak photoshop kazançların altına imza diye şekillendirmesi ne  kadar da ucuz.

   Bugün kırgın değil, nefret doluyum sana. Dilimde öyle çok kötü  kelam yuvarlanıyor ki anlatamam. Anlatsam onlarla yuvarlanır tepetaklak olursun. Beynimde öyle tiksinti verecek haller içerisinde canlanıyorsun ki farkında olsan bir nefesi dahi fazla görürsün hayatına. Gel gör ki şimdilerde soluduğun o günahkar nefesi bile bir kadın, başka bir kadın daha ve başka bir kadının 7 ceddinin komutuyla alabilecek kadar sefil bir kuklasın. Hani odanda ahşaptan bir tane vardı. Şekilden şekle sokar sonra fotoğraflarını çekerdin. Küçücük. Sen ne şekle sokarsan öyle kalır poz verirdi. İtirazı olamayacak kadar odun, gözyaşı olamayacak kadar kuklaydı çünkü o. Çünkü o sensin şimdilerde. Çünkü sen o.

 

   Sana bir ah daha ettim bugün. Bana susan dillerin kopsun, bana yalanlar yazan ellerin kırılsın, bir zamanlar benim için attığına inandırdığın lakin şimdilerde bir bilmem ne için hareketlendiğini sandığın yüreğin yok olsun diye.

   Bugün yorgun değilim, üzgünüm sadece. Senden çok kendimden midem bulanıyor bugün.

 Bir zamanlar büyüklerimin elimize tutuşturduğu iplerle atkılar, bereler örerdik biz. Bir adabı, bir modeli olurdu çıkarılan örneklerin. Şişi tutuşumuz, ilmeği atışımız ahlakına uygun olurdu. Bir ters bir düz yapardık ama ortaya şahane bir el emeği göz nuru çıkardı. Sen kadar ipleri ele alınmış bir modelin haroşe bir hayatta ilmeklerinin sökülmesi, ortaya çıkan şeklin güzel bir kafaya çorap örmesinden ibaret oluşu ise bir hayli şaşırtıcı.

  Bir gün bana hainlik yapan eller sana yapmayacak mı sanırsın. O eller ki ipini öyle bir yerden kesecek ki ortada kalışından ne sen bir daha bendeki özgürlüğüne varabileceksin, ne de bir başkası bu kadar sefil bir kuklaya tekrar hareket vermek isteyecek. Sen tozlu bir sahnenin kullanılmayan eşya arşivinde yok olmaya yüz tutarken ben o sahnenin en güzel oyununda ayakta alkışlanacağım.

                                                                              LOCA...