MENOPOZ

İçimdesin...Çocukluğumu hatırlamadığım günlerin başlangıcı kadar içimde...Yaşım küçük daha..Ben küçüğüm daha...Sen ne bakıyorsun saçlarımı rengarenk tokalarla topladığıma,memelerimin dolgunluğuna..Hala savunmasız bir ana kuzusuyum ki...

Bir kız çocuğundan bir genç kız yaptın gelişinle...Hiç hazır değildim ben daha ve bir pazar sabahıydı hiç unutamadığım...Son çocuk kahvaltımı yapışımla hoş gelmiş sefa gelmiştin heyecanını tarifsiz yaşattığın kalbime oradan da yumurtalıklarıma...Sen yeni bir hayat, başka bir hayat sen artık eskisi gibi olmayacak bir beden ve  düşüncenin ilk adımı...Gelişin onurlandırdı ruhumu ve kız bedenimi...Gelişinle birden büyüdüm ben...Sanki hiç çocuk olmamış gibi en ergen halimle hayatımdaki düzenli yerini benimsedim, sana sahip çıktım, senle yaşamayı öğrendim...Bir genç çocuğun mensi kadar sevdim seni...Nefret ettiğim anlarda bile sevdim düzenli gelişini şükürle, şükranla...Seninle kadın oldum ben...Dişiliğimi öğrettin bana...Sen benim  zaman zaman ağrılı , sancılı mens’im ben senin küçük kadının oldum yıllarca...Türlü bahanelerle gecikişlerin hiç ürkütmedi beni..Keza bildim hep benimleydin nasılsa...Sen; sıkıcı olduğun zamanlarda bile gerekliydin ruhuma, kadınlığıma ve ben bir gün tamamen gideceğini bilmenin korkusunu hiç yaşamadım çocukluğumla...Zamansız geldiğin bir Pazar sabahıyla küçük yaşında  büyüttüğün beni yine zamansız gidişinle koyduğun halin adı menopozdan başka bir şey değildi...Ateşlerle yandım, ilaçlardan hiç faydalanmadım.Keza bildim ki  sen bir kere gittin ya ben artık adını koyduğun gerçekle yaşayacaktım...Lakin çok erken oldu be mens’im..Bu küçük kadınlığımın erken menopozuyla nasıl bir çocuk verebilirim artık sana...Her ay sanki gelecekmişsin gibi boş bir umutla beklediğim sancın, gelmeyişine etmek zorunda olduğum tanıklığının verdiği acın...Ve ben ardında bıraktığın yarım kadın...