Balonum ve Ben

Heyhat! Yok mudur çilelerimin bir dermanı? Yada bir yolu, gerçekleştirmenin buruk düşlerimi! Bunca kalabalıktan, bunca akıllıdan bir bileni. Heyhat! Mahkum olmuşum meğer hayallere.

Farkında olmadan büyümüşler küçücük hayallerim bir balon gibi. Havalanmış olabildiğince içinde bir zavallı benimle. Aşağı her baktığımda küçülen gerçek, yukarı çıkarken ayran budalası gibi bakakaldığım gökdenizde süzülen narin kuşların, bulut denen o şeytan işi bilinç oyunlarının gölgesinde unutuluvermiş.

Bulutlara ermeden önce biliyormuşum fakat aşıverince onları, görüp mavi güzelliği aşık oluncaya dek sürmüş farkındalığım. Heyhat! Meğer ben nasıl bir ayran budalasıymışım böyle.

Her şeyi fark ettiğim ana denk düştü bulutlara elle dokunamadığım, narin kuşlara erişemediğimi anladığım dakikalar. Ve sonrasında başladı kederim eskisinden de ağır, eskisinden de büyük gelmeye. Hava almanın imkansız olduğu, görüşün sıfıra indiği dakikalarda aydınlandı sanki her şey bir anda. Ya atlayacak; hızlı ve kesin bir sonla bitirecektim. Yada elimden geleni yapıp yavaş yavaş inebilmeyi umucaktım.

İnebilmeyi umdum. İnebildimde en nihayetinde. Ama öyle sarsılmış, öyle yalpanmıştımki. Tepe taklak bir inişin ardından olmayı ummadığım bir yerde, yüklendim önceden olanları ve balondan kalanları. Ağırdı, hemde çok ağır.

Şimdi ise bir kısmından kurtulmuş olsam bile, düşüşümün izleri hala hayallerimde, hala umutlarımda. Hala ne zaman rengarenk balonlarla koşuşturan çocukları görsem, dua ediyorum onlar için. Ve umuyorum balonla sürüklenmek yerine onu kendileriyle sürükleyebilsinler diye.