Hasret

Hayat özlem duygusu üzerine kurulmuştur.Bazı anlar özlediğimizi dile getiremeyip içimizden sıkıca sarılmak geçsede başaramamışızdır.Oysa ellerimiz gidiyor ara sıra telefonlara...Bazen sadece yazmak istiyoruz,sesini duyunca heyecanlanırız diye.Halbuki hayatımızda olduklarında değerli olduklarını ne kadar anlatıyoruz onlara?Birçok kez koşup sarılmak istedim hayatıma soluk katanlara.Bazen sıkıca sarılıp dakikalar boyu bırakmadım bazense sarılmayı gittiklerinde hatırladım.Çoğunlukla kimseye kızmamayı,kırgın olmamayı seçtim ama işte olur ya,istemese de kırılır insan,kızar.Anlatmadım,dinlemediler.Anlatmaya kalktığımda türlü bahaneler ürettiler.Oysa sadece değer vermekti adı.Nadiren oluşan duygusal yalnızlığa tavsiyem,deniz kenarı.Etrafa bakınıp yalnız olmadığını anlarsın,belki telefon defterine bakman bile yeterli olacak.Mühim olan gerçekten yanında olan kaç kişi olduğu değil,kaçının seni önemsediği.Mesela bazen sadece kendin için yaşamalısın yahut biraz olsun kendini önde tutmalı.Egoistlik değil bahsettiğim...Bir diğerinin olması için öncelikle sen olmalısın.Özlem duygusu diyerek başlamıştım lafıma,sadece şarkılarda yaşamamalı,sadece şarkılarda dile gelmemeli özlem.Bir diğeri gitmeden,gitmesine mahal vermeden.Sıkıca sarılmak,bir daha bırakmamak üzere sarılmak gerek.

Yorumlar

Bu blogdaki popüler yayınlar

Girdap

Unutulmaz Film Karakterleri | Cilalı İbo

Düşündüğünüz her şeyin gerçek olma ihtimali.