Marş

İki kuruşluk hayatımızın, tamamını harcayabilecek kadar zenginiz. Kimileri el altından harcadıkları paralarını göstermeseler de gören göz vardır elbette. Kontağı çevirmek için anahtara nasıl gerek yoksa, bilmek içinde illa da şahit olmaya gerek yok. İnsanların en büyük problemleri olmak istedikleri gibi davranamamaları. Benim ise en büyük problemim insanları kendi haline bırakmamaları. Paradoks içerisindeki ben miyim? Yoksa insanlar gerçekten düşünebilen birer varlık oldukları için çok mu problemli anlamadım. Bazı insanlar için Tyler olma amacı içerisinde değilim. Ama nedense bazen kendimi bir hayal ürünü gibi hissediyorum. Gerçekte mi yaşıyorum, yoksa gerçeği mi değiştirmeye çalışıyorum anlamadım. En son büyümeyi hangi yaşımda bıraktım bilemedim. Büyümek için marşı ben çevirmedim gibi büyümeyi bıraktığım bir kontağı kapama eylemi de yoktur.Ben sadece olanları izlemeye çalışıyorum. Filmin konusunu anladığım zaman ya ölmeden önce bir şeyler yazar bırakırım yada bir film çekmek kısmet olur. Bir çok insanda belki bu, başka bir insan büyütmek ile cereyan ediyordur ama bendeki babalık hissi milatta kaldı. Oluyordu madem, neden sadece bir kutsal varlığa bağlamadık. Hayırlısı...