Günlük

Sevgili günlük. Yazamıyorum ya. Onu anlatmayan her cümle sanki boş bir cümle gibi. Öyle senin dışında sürekli onu anlatacak bişilerde yazamıyorum heryere. Kazanmaktan çok kaybetmeyi tercih etmiş birisini kelimelerinizlede olsa varlığınızı hissettirerek rahatsız edemezsiniz sonuçta. Her yerden gitmek zorundasınız. Günlük yaşamak zorundasınız ama günün her anında bir yerlerden bir kaç anı bir kaç kişinin cümlelerinden ona has kelimeler duymak zorundasınız. Etrafta dönen her şey günlük. Ertesi gün son kullanma tarihi geçmiş muhabbetlerin arasında aklınızda kalan hala arada sizi alıp götüren ve ondan duymaya alıştığınız kelimeler. Uzun ömürlü cümlelermiş demekki. Merak ettiğim şey aynı şeyler onun içinde geçerli mi? Gülümsediği fotoğraflarda sadece göz bebeklerine bakarak ve orada kendinize ait bir şeyler göreceğinizi umut ederek çıkmaya çalıştığınız bu paradoks gerçekten çok zor. Yemek yedimi? Canı bişiye sıkıldı mı? Moralini bozan kimse var mı? Bütün bunlarda artık muhabbatı siz olmadığınız konular. Merak ediyor mu insan. evet ediyor ama gülümsediği fotoğraflarda en azından mutlu olduğunu görüyorsunuz. Öyle işte sevgili günlük. Reset atma olayını düşünmüyor değilim ama bu kadar derin acısını hissederken kopamadığından, kopamıyorsun.