Bir Başkasının Şarkısı

Sevginin de nefretin de kendini ifade ettiriş biçimi, ulaşabildiği fanatik noktanın yarattığı gerginlik ürkütücü. Bir birey olarak değer yargılarınızın, toplumsal yargılarla çatışmasıyla; dışlanan, istenmeyen, başkaldıran olmanız ve bunu sadece ipneliğine yapıyormuşçasına itilip kakılabilir kabul edilmeniz de cabası. Rutinlerini seven, geleneksel olmakla övünen insanların milyonlarla ortak bir iradeye sahip oluşunun özgüveniyle değişime direnişi ve değişmiş olanı geleneksel olana çağırışlarındaki zorbaca uyum, belki insanlığın hiçbir zaman sahip olamadığı kadar girift bir toplumsal bir harekete sebep oluyor. Sivri olanı tespit et, törpüyü kaptığın gibi peşine takıl ve düşmanı yusyuvarlak yapana kadar durma.

Ne olguların değişken, ne de karşısındakilerin yanlış olmadığını; yalnızca aynı şeyleri, farklı tepelere kurulmuş olduğumuz için farklı açılardan değerlendirdiğimizi duymak istemeyenler yüzünden, sahip olduklarınızla beraber sık sık sanık kürsüsüne oturtuluyorsunuz. Vermenizin kimseye faydasının olmadığı cevapları, yeniden ve yeniden; teslim ediyorsunuz. Ruhsuzlar, yeni ruhlar aramaktan çekinmezler. Kullanmayacak olsalar bile.

Küçük tutkuları; şaşalı kutlamalara, övgülere, alkışlı anıtlara terkettiğimiz; beğenilme, kabul görme güdümüze boyun eğdiğimiz gün bir fikrin, bir gerçeğin düştüğü gündür belki de. Pekala insan, cikletten çıkan araba resimlerini biriktirirken bile mutlu olabilirken, neden çevresindekileri mutlu edemediği için yargılanmak zorunda?

***

Şarkıyı o kadar sevmedi ki, gözleri "daha fazla buna katlanamam ulan" diyor, elindeki telefonu otobüsteki kalabalığa aldırmadan uzaklara fırlatmak istiyordu. Belki de ben abartıyordum. Sadece sevmemişti şarkıyı. Sonuçta telefonu fırlatmadı. Çünkü dinlediği şarkıyı beğenmemişse bile, beni seviyordu. Evet, ortak bir paydada buluşamamıştık. Bu anı değil ama, otobüste rastlaşmış eski arkadaşlar olarak ucuz bir kulaklığı paylaşıyorduk; ve yalnızca şu an çalan onun şarkısı değil, benimkiydi.